Bloga başladığım zamandan beri, kafamda sürekli birşeyler yazıyorum. Kafam kazan gibi! Şu işi halledeyim, sunumu da bitirmek gerek, trafiği de atlattım mı tamamdır, Defne'yi yuvadan bile alabilirim, akşama kadar biraz eğlenelim kuzuyla, arada konserleri, arkadaşları,aileyi de ihmal etmeyeyim, bi de Defne'yi uyutayım, bulaşık makinesini boşalttım mı tamamdır, beyazları da çamaşır makinesine koyayım tam oldu, benzeri koşuşturmacalarla zırt diye geçiveriyor zaman. Okumak, yazmak için genelde gece sessizliğini beklemem gerekiyor. Şu sıralar bünye yorgunluğu, uykusuzluğu kaldırmıyor. Genelde gün sonunda kafama eklenmiş yeni yazı konularıyla ağır bir uykuya dalıyorum. Yazayım da bi huzura ereyim istiyorum. Aslında teknoloji hala benim hayal ettiğim boyutta değil. Teknoloji, düşündüklerimizi (save now tekno) ve onay verdiklerimizi(publish post yawrucuğum, belli bir yakınlık kurulur zamanla teknoyla) kafadan bloga geçiriverse, iyi olmaz mı? her zaman değil, böyle zaman darlığı yaşadığımız zamanlarda:)
Neyse en iyisi yatıp uyuyayım şimdi. Kafamdakilerin, vakti geçmemiş olanlarını yarın yazacağım. Kendime söz veriyorum!
Hatta Konfiçyus'un sevdiğim bir sözünü yazayım da, şu anlamlı yazım taçlansın:)
Olgun insan, güzel söz söyleyen değil, söylediğini yapan ve yapabileceğini söyleyen insandır.
Yatayım değil mi?
yat
ReplyDelete