aldım verdim ben seni yendim...

çamaşırları astım biraz önce.(gece yatmadan önce yapmak istemeyeceğim 10 şey'den biri!). gözümden uyku akıyor. deli füs kendine söz verdi ya, yazmadan yatarsa uykusu kaçar...
*

röportajı okuduğum sayı bir sonraki sayı
ama bu fotoğraf yazarın fotoğrafı

geçen haftalarda, yasmin'in tavsiyesiyle bir+bir adlı bir dergi almıştım. dergide şule gürbüz adlı yazarla bir röportaj yapılmış. kadını okudukça çok sevdim. yasmin daha önceki yazılarında bahsetmiş kadından ama ben o gün dergide okuduğumda tanıdım yazarı.
röportajı henüz yayınlanmamış internette. röportaj çıktığında belki siz de okursunuz. röportajdan farkındalıkla ilgili minik bir bölüm:
"...kaderini sevmek, hatta beğenmek gerekir. onun içinde ve onun ne yana seyirttiğini fark ederek tuhaf ve güzel bir uyum yakalanabilir. kendisine verileni ve başkasına verileni anlamak asıl en büyük farkına varıştır. sonrası ile baş edilebilir. yükselmeyi de zaten bu getirir. yalnızlık, ıssızlık, fakirlik hatta hastalık bile sevilebilir şeyler haline gelebilir. onu anlamak ve taşıyıp içinde durabilmek insanı enikonu birşey yapar. insan farkına varabildiğiyle de, farkına varıp az çok değiştirebildiği, değiştiremediği şeylerle de bir arada bir ömür geçiriyor. bunlarla ne oluyorsa oluyor. bu nedenle belki de insan ne oluyorsa daha ziyade kafasında oluyor..."

coşkuyla ölmek kitabındaki "ruhuna fatiha" öyküsünden bir bölümü paylaşarak yatıyorum...

bana derler ki; "verilenler günahları örter perdeler." ben de derim ki; "örtülüp perdelenecek şeyleri azaltmak daha iyi değil mi?"
bana derler ki; "verenin malı artar". ben de derim ki; "malım artsın diye vermek, vermek midir, almaya hazırlık mı?"
bana derelr ki; "öyle bir ver ki, sağ elin verdiğini sol elin görmesin, bilmesin" ben de derim ki;"peki bu sağ elleriniz nasıl bu kadar meşhur oldu?"
bana derler ki; "az sadaka çok kaza bela savar" ben de derim ki;" çoğunu verip gelecektekiler de dahil hepsini birden savuşturmak daha iyi değil mi o zaman?"
bana derler ki;"olmayanı verdiğinle sevindirmek mevcudunun zekatıdır" ben de derim ki; olmayan, olmayan olmaya, sen, verip de sevindiren olmaya, ne çabuk ne kolaylıkla alışmışsınız, rolleri değiştirmek, biraz da sen alıp da sevinen olmak ister misin?"
bana derler ki; "biz bize verilenlerle böyle olduk." ben de derim ki "sizin gibi olmamak için her şeyimi vermeye de, hiçbir şeyimi vermemeye de ahdettim."

düşünmeye değer değil mi?

iyi geceler...

döne döne yaşamak!

bugün bir konferansa gittim. gerçekten beğendiğim tek bir sunum oldu. konuşmacı; sunumu canlı müzik eşliğinde yaptı, herşeyden önemlisi anlattıklarını yaşayarak, yaşatarak ruhla sundu. seçtiği görseller ve videolar da çok iyiydi. bir sıra kahkalarla güldüm gösterdiği videolara. işini gerçekten severek yapan biri diye düşündüm. sanırım videosunu paylaşacak. o zaman sunumu sizinle de paylaşırım.
gönül isterdi ki, tüm konuşmacılar böyle şaşırtıcı, sürprizli sunumlar yapsın...
*
neyse, bahsedeceğim konu başka...kahve molası sırasında standlardaki kitaplara bakıyordum. o sırada daha önceden TED'de konuşmasını izlediğim bir kadının(susan cain) kitabını gördüm. adı "sakinler de kazanır". kitabı almadım ancak kadının konuşmasını sevmiştim. hepimizin dışa dönük olmak üzere yetiştirildiği ve koşullandırıldığı şu çağda, içe dönüklüğe övgü niteliğinde bir konuşmaydı.
susan cain'in bu konuşmasını, hazır yeri gelmişken, sizinle paylaşmak istedim.

bugünün sözü de; kitaplara bakarken görüp, okuduğum bir sözden olsun:

zaman yaşamınızın parasıdır. sahip olduğunuz tek paradır ve nasıl harcayacağınızı yalnız siz belirleyebilirsiniz. dikkat edin de başkaları sizin yerinize harcamasın.
carl sandberg, amerikalı şair

(amerikanın şairi bile paralı bir söz söylüyor. benzetme yapılan nesne, başta size de antipatik gelebilir  ama sözün özü doğru geldi bana.)

istediğiniz zaman içe dönük, istediğiniz zaman dışa dönük geçirebileceğiniz bol paralı günler diliyorum sizlere;)

iyi geceler!

gözlerimiz konuşsun...

dün 20 yıllık arkadaşımla bi güsel kafaları çektik. şahane bir akşamdı, ee dünden kalma olduğum için de, şu an biras leylayım ama değer...
o yüzden, bugün bir arkadaşımın gönderdiği alıntıyı sizinle paylaşarak kapatacağım geceyi...
*

Hintli bir ermiş, öğrencileri ile gezinirken Ganj nehri kenarında birbirlerine öfke içinde bağıran bir aile görmüş.

Öğrencilerine dönüp “insanlar neden birbirlerine öfke ile bağırırlar?” diye sormuş.

Öğrencilerden biri “çünkü sükûnetimizi kaybederiz” deyince ermiş “ama öfkelendiğimiz insan yanı başımızdayken neden bağırırız? O kişiye söylemek istediklerimizi daha

alçak bir ses tonu ile de aktarabilecekken niye bağırırız?” diye tekrar sormuş.

Öğrencilerden ses çıkmayınca anlatmaya başlamış: “İki insan birbirine öfkelendiği zaman, kalpleri birbirinden uzaklaşır. Bu uzak mesafeden birbirlerinin kalplerine seslerini duyurabilmek için bağırmak zorunda kalırlar. Ne kadar çok öfkelenirlerse, arada açılan mesafeyi kapatabilmek için o kadar çok bağırmaları gerekir.”

“Peki, iki insan birbirini sevdiğinde ne olur? Birbirlerine bağırmak yerine sakince konuşurlar, çünkü kalpleri birbirine yakındır, arada mesafe ya yoktur ya da çok azdır. Peki, iki insan birbirini daha da fazla severse ne olur? Artık konuşmazlar, sadece fısıldaşırlar çünkü kalpleri birbirlerine daha da yakınlaşmıştır. Artık bir süre sonra konuşmalarına bile gerek kalmaz, sadece birbirlerine bakmaları yeterli olur. İşte birbirini gerçek anlamda seven iki insanın yakınlığı böyle bir şeydir.”

Daha sonra ermiş öğrencilerine bakarak şöyle devam etmiş: “Bu nedenle tartıştığınız zaman kalplerinizin arasına mesafe girmesine izin vermeyin. Aranıza mesafe koyacak sözcüklerden uzak durun. Aksi takdirde mesafenin arttığı öyle bir gün gelir ki, geriye dönüp birbirinize yakınlaşacak yolu bulamayabilirsiniz.. not:gene de arada ses ayarı yapmak iyi gelir bünyeye, rahatlanır, karşıdaki bi sarsılır, sonra sakin sakin oturulup konuşulur...tabi dozu abartmamak kaydıyla... hani içki için "kararında içiniz" diyorlar ya, o misal...

iyi geceler...

oblivion

gerçekçi olmak gerekirse, her gün yazmak kolay iş değil. ama kendimi bu şekilde disipline etmezsem de, yazmayı erteledikçe erteliyorum...çok abartmadan yazmak lazım işte...bu ay böyle yazayım, sonra bir düzene girer elbet yazı düzenim:)
*
iş çok yoğundu bugün, ki hala bitmiş sayılmaz. ama bir ara vermek istedim.
bundan önceki aramda da, gözlerimi kapayıp bir müzik dinledim.
dün gazetede okumuştum. dot'un tiyatro oyuncularından gonca vuslateri, her sabah uyandığında; astor piazzolla'dan "oblivion"'u dinlermiş. astor piazzolla'yı ben de dinlerim ama bugün özellikle belirttiği parçayı dinledim, gözlerimi kapayarak...ofis ortamında bile, iyi geldi.
burada da paylaşayım. belki siz de seversiniz.
not: oblivion'un anlamını bilmiyordum, "unutulma, farkında olmama, kayıtsızlık" gibi bir anlamı varmış, hüzünlü bir hikaye anlatılıyor sanırım...


günün sözü de müzikle ilgili gelsin o halde...

müzik doğruca ruha seslenir, ruh da kendisini ancak müzik yardımıyla en iyi şekilde anlatabilir.
goethe

*
bu arada, her gün TED'den bir konuşma da dinleyemiyorum tabi ki ama o da dursun bir kenarda. belli mi olur, bir gün oturur birkaç konuşma birden dinlerim. hediye konusunu ayrıca yazacağım.
hadi hoşçakalın...

iyi geceler:)

bugünü de bitirdik! internetimiz çok yavaş ve uykum var. bugünü önümüzdeki günlerde telafi ederiz...
*
minik 1-2 şey yazıp yatıyorum...

tai-chi hocamız diyor ki;
nefesinizi iyi vermeye odaklanın, nefesinizi iyi verin ki, iyi nefes alabilesiniz...

gerçekten hep iyi nefes almaya çalışıyoruz. halbuki nefesimizi iyi verebilirsek, zaten doğal olarak iyi nefes de alabileceğiz...

herşeyde olduğu gibi; bu konuda da almaktan ziyade vermeye odaklanmak gerek zannımca...

*
günün sözü de, arkadaşımın bana bugün hediye ettiği bir kitaptan, kitabı okuyunca detaylarını da paylaşırım...

her çocuk bir sanatçıdır. sorun, büyüdükten sonra da sanatçı olarak kalabilmektir.
pablo picasso

bu sözü yazarken, aklıma defne'nin picasso'nun bir eserine bakarak çizdiği resim geldi, onu da paylaşayım istedim:)

iyi geceler,

büyük dünya tarihi belgeseli

bugün sabah çocuklara kitap okumaya gitmem haricinde, tüm gün evdeydim. çok sakin, keyifli bir gün geçirdim.
yağmur yağıyor, seller akıyor, arap kızı camdan bakıyor modunda çayımı içip, gazete, kitap okudum.  defne ile; heidi ve aslan kral'ı seyrettik, müzik dinledik, evin tadını çıkarttık. mithat'ın dürtmesiyle akşamüstü hepbirlikte parka yürümeye gittik. başta çok nazlandık ana-kız ama iyi ki gitmişiz. yağmur sonrası mis gibi toprak kokusunu ve temiz havayı içimize çekerek yürüdük.
aralık'ın ilk gününü sevdim.
birazdan da ntv'de yayınlanacak bbc yapımı "büyük dünya tarihi"ni seyredeceğim. belgesel; tarihin önemli dönemlerini sıkmadan, güzel bir kurguda anlatıyor. tavsiye ederim.
cumartesi günleri 22.00'de yayınlanıyor. kaçırırsanız pazar 23.00'te tekrarı var.

sadece savaş sahneleri yok, geçen hafta buda ve konfüçyus dönemi anlatıldı mesela, çok hoşuma gitti. buda'nın hikayesini yazarım belki ama beni en çok etkileyen, buda'nın bir incir ağacının altında (bodhi ağacıymış) 49 gün sonunda aydınlanmış olduğunu öğrenmek oldu. buda bile 49 günde aydınlanıyorsa, çok yüklenmeyeyim kendime, bu hayat içinde aydınlana aydınlana yol alayım bana yeter...

buda'nın bir sözüyle iyi geceler...

önce gideceğin yolu öğren, sonra öğretmeye kalk...

not: bu yazıyı yayınlayana kadar, bu bölümü de seyrettim; bölümde; çin'in ünlü terracota askerleri, hindistan'ın büyük dönüşüm yaşayan imparatoru asoka, hristiyanlığın ve islamiyet'in doğuşu genel hatlarıyla anlatıldı. ilginiz varsa, yarınki tekrarı kaçırmayın derim.

kaldığımız yerden devam...

görüyorum ki, tutarlı bir şekilde tutarsız aralıklarla yazıyorum...beni okuyan az sayıda kişi bilir, geçen sene aralık'ta, tam bir ay boyunca, her gün yazmış idim. bu sene de aralık'ta her gün yazmaya niyetlendim.

bugünkü yazı; kısa bir toparlama yazısı olsun. yarın, artık gün ne getirirse bize, onu yazarız...

yazmayalı neler yaptım? en son yazımda, mr'a girdiğimi yazmışım. nice mr çekimi ve doktordan sonra boyun fıtığı olduğum ortaya çıktı. yaklaşık 20 gün taktığım sevimsiz bir boyunluk, anlamsızca aldığım ilaçlar ve sadece lokal teşhis koyup, bende bir türlü iyileştirme sağlayamayan doktorlardan sonra; isyan ettim ve kendimi ancak kendimin tedavi edebileceğine hükmettim. yıllar önce okuduğum "düşünce gücüyle tedavi" kitabını aldım elime. hastalığın sonucundan ziyade, hastalığa sebep olan şeyler(!) üzerine yoğunlaştım. bu şeyleri çözdüğümde, ağrılarım da sızılarım da geçti. bir yeriniz ağrıyorsa, bu kitaba da bir göz atmanızı tavsiye ederim.

Kitap kapak resmi çok sevimli olmasa da, takılmayın, faydalı bir kitap!

bir konuyu belirtmeden de geçmeyim. hastalık sırasında 15 günlük fizik tedavi gördüm. fizik tedavi nedir diye merak ederdim. bana göre fizik tedavi; şefkat gösterme ve iyi hissettirme merkezi. öncelikle; 1 saat boyunca dünyayla tüm ilişiğini kesip sadece yattığın için, dinleniyorsun. sonra omzuna ılık ılık düşük voltajda bir elektrik akımı veriliyor, üzerine de, bir güzel masaj yapılıyor omzuna. en sonda da, rahatlatan hafif egzersizler yapıyorsun.
bu fizik tedaviden öğrendiğim; kendini sağlıklı tutmak istiyorsan; fiziksel egzersizini, hareketini aksatmayacaksın, enseyi hiçbir zaman karartmayacaksın, masaj, hamam gibi güzellikleri kendine çok görmeyeceksin. şanslıyım ki; defne çok güzel masaj yapıyor. ailemizin masözü oldu kendileri:)
neyse, sabahları artık hem boyun egzersizlerimi hem de tibet hareketlerini yapıyorum. güne iyi başlıyorum...

önce sağlık, diğerlerini zamanı geldikçe yazarım...

bakalım bu bir ay neler yapacağım?
yapmak istediklerimi yazayım gene de, bir şekilde lafta kalmasın, yapayım:)

-her gün blog yazacağım.
-her gün TED Talks'dan bir konuşma izlemeye çalışacağım. (izleyeceğim desem ya:)
-her gün egzersizlerimi yapacağım. (yarım saat yürüyüşü de ekleyelim buna füs)
-her gün beğendiğim bir sözü sevdiklerimle ve blogda paylaşacağım.
-her gün foto çekeceğim. (bundan hala emin değilim ama özeniyorum güzel foto çekmeye)
-her gün sevdiklerime, çevreme minik de olsa, bir hediye vermeye çalışacağım.(bu mithat'ın da yazısında belirttiği gibi; üzerinde düşünülmesi gereken önemli bir konu bence...)

hadi bakalım, bugünün sözüyle kapatayım yazıyı...

insanda güzel olan sözdür.
yüzde güzel olan gözdür.
ama insanı insan yapan ağızdan çıkan sözdür...

mevlana